Hai dous anos que un grupo de veciños /as do Lodeiro, decatámonos de que unha das poucas saídas que nos quedaban para loitar pola nosa vivenda era xuntarnos nunha asociación e reivindicar na rúa o noso dereito legal a que esta, se nos devolvese no mesmo estado de legalidade na que a mercamos. Despois de saber pola prensa que a nosa casa ia ser derrubada por orde xudicial a raíz dunha demanda interposta por un veciño ó que a xustiza dáballe a razón nas súas pretensións, dende a perspectiva de un cidadán da pé, a dimensión da noticia solo cobra corpo, no tempo que vai pasando e no silenzo treboento das instancias públicas , para darnos conta que un “ irresponsable político “ amparado en leis de desamparo para os cidadáns, decidiu nun intre sobre as nosas vidas, no xeito irresponsable, caciquil e de incapacidade para facer política democrática. Zarandeado polas urnas que o afastaron dun poder que parecía máis de prácticas rexias que democráticas, encarou o problema mirando para outro lado ao votarlle a culpa a quén, nese momento, foraelixido democraticamente. As persoas honradas , como calquera ser humano moral, cando se equivoca, o menos que pode facer é recoñecelo e clarexar diante dos veciños afectados, a súa actuación de boa fe nos feitos, si é que esta fose realizada con esa intención. Evidentemente nunca foi así, e non contento con utilizar á administración pública para fins que a min se me escapan, porque o meu mundo é máis terreal e sinxelo, intentou manipular a veciños/as con argumentos nada democráticos, pero sí na insistencia personalista de dicir que “ si non perdese as eleccións, iso xa o tiña amañado”, ou máis adiante que “iso o amañaba el “ seguramente porque xa tiña ós amigos en Santiago. Sexa como fose, o que eu aínda non entendo é o porqué se tiña que amañar algo que no seu concepto era legal, e todos nós cumpríramos cos requisitos legais pertinentes. Si todo fora verdade e normal, houbera pasado algo?, houbera intervido a xustiza ?, habería unha condena coma a existente ? Son tan puerís as preguntas como sinxelas as respostas. Nun estado de dereito supoñemos que a xustiza actúa sobre dereito, e a nosa condena,( kafkianamente sen ser condenados) era quedar sen o noso fogar, e máis grave, sen poder defender a aldraxe por a vía xurídica pertinente.
Fai máis de dous anos disto, e todo ese tempo na que a ameaza foi sendo cada dia máis abafante, a
asociación de veciños/as do Lodeiro, foi o pano de lágrimas para intentar dar unha resposta dentro dos límites da legalidade ( aínda que pola cabeza se nos pasasen accións persoais máis contundentes, pero seguramente menos intelixentes) a tódolos despropósitos cometidos pola acción política dun gobernante incompetente. Os/as veciños/as que emprendemos este camiño, entendemos que deste xeito nos quedaba unha pequena posibilidade para concienciar ás instancias políticas superiores e á cidadanía en xeral , ó desamparo e indefensión ó que aínda nos están sometendo .
Non tódolos veciños estamos dando a cara neste conflito, e diso somos conscientes para asumir as
desculpas daqueles cidadáns que poñen o pero de non ir ás manifestacións xa que hai veciños implicados que non o fan. Cada un elixe o seu proceder, o sentido moral da vida é individual, teño claro persoalmente que me teño manifestado pola educación, a sanidade, o aldraxe ós dereitos humanos, por poñer exemplos, sen preguntarlle a un pai,a un enfermo, ou a un parado por que non ían eles.
Quero felicitar de corazón os/as veciños de Lodeiro que compartimos pancarta cada primeiro mércoresde mes dende fai dous anos, por non deixarse manipular, por abandoar o seu tempo ó servizo da comunidade, por enfrontar con valentía as manipulacións de caciques sen escrúpulos, por soportar as inclemencias do tempo, para demostrarlles ós culpables da nosa situación que non se moverán da súa reivindicación para que agochen a cabeza cando os miren, pola dignidade e educación democrática que manteñen pese a ser desamparados pola propia democracia, por a postura HEROICA do dia a dia, que solo eles/as coñecen, por manter viva a luz da xustiza co seu proceder, e porque grazas a eles, aprendín da súa xenerosidade, do seu esforzo e da súa humanidade.
Dous anos despois, seguimos a berrar máis forte se cabe: LODEIRO SOLUCIÓN XA!
Pedro Cabarcos Quintela. Veciño de Viveiro en Lodeiro.
